Aglamalarim zirlamalarim durmak bilmeyince artik PMS'i suclamayi birakip ("P" hem pre- hem post- anlamina ayni anda geliyor olamaz ya! Oradan aydim) bir psikologa gorunmeye karar verdim. Danimarkali bir tip sectim kendime. Iyi bir muhitte falan. Gittim, orada da aglastim biraz. Psikologum "Sana surpriz olmayacak ama depresyona girmissin. Duygusal bir cokuntu halindesin. Insanlara ve gelecege inancini yitirmissin. Hicbir umudun kalmamis. Kimsenin seni sevmedigi, insanlarin sana zarar vermek istedikleri hissine kapiliyorsun" falan dedi. Hayret, normalde ne zaman depresyona girecek olsam hemen farkederim. Bu sefer ne kadar depresyona girdiysem artik depresyonda oldugumu bile farketmedim!
Ilac kullanmam gerektigini soyledi kendisi ve ilaveten de bir psikiyatrist bulmami istedi. Sonra ben bu psikologa da uyuz oldum, sacma sapan bir-iki sey soyledi. Sizinle ben ugrasamam diye biraktim kendisini. Sacma sapan konusan insanlar ozellikle de bunlar psikologlarsa beni daha cok sinir ediyorlar. Ozellikle de zaten bunalimdaysam hic cekemiyorum- neden butun psikologlar salak olmak zorunda?!
Yine de bu depresyon mevzuu, klinik deneylerle de kanitlaninca, kendime daha bir cok uzuldum. Hepten ne yalnizmisim ben tribine girdim. Su durumumda en kotusu dost bilip de canimdan ote tuttuklarimin dostluk kisvesi altinda yaptiklari oldu. Ben kendi icimde bu kadar bogulurken onlarin benim yasadiklarima zerre hassasiyet gostermemeleri acitti beni. Bunca yil ben her kosulda yanlarinda olmaya calisirken... Meger ne kotu bir arkadasmisim ben! Yaptigim hicbirsey kiymete gecmemis de baskalarinin ayaginin tozu bile olamamisim! Off bu arabeskligin sonu gelse de icimdeki tum sesler sussa, hicbirini takmasam...
Affeder miyim peki? Hayir. Hakkim helal mi? Hayir.
Hadi bakalim temizlik zamani.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder